GRZEGORZ BURKOWSKI FOTOGRAFIA PRZYRODNICZA Z                 DOLINY BARYCZY                                                                                                                                           I NIE TYLKO
                      

 
 

Bernikla obrożna, Branta bernickla

  • 27/04/2012, 400mm, f/5.6, s.1250, iso 800, godz.13.0427/04/2012, 400mm, f/5.6, s.1250, iso 800, godz.13.04
  • 27/11/2011, 400mm, f/9, s.800, iso 64027/11/2011, 400mm, f/9, s.800, iso 640
  • 21/01/2012, 400mm, f/10, s.800, iso 640 21/01/2012, 400mm, f/10, s.800, iso 640
  • 13/11/2011, 400mm, f/6.3, s.320, iso 64013/11/2011, 400mm, f/6.3, s.320, iso 640
Gniazdo
Na tereny lęgowe wraca pod koniec maja, po czym w ciągu 10 dni po przybyciu buduje gniazdo. Jest ono umieszczone na wzniesieniach terenu, na ziemi między kamieniami na podściółce z porostów. Wysłane jest puchem. Zawsze znajduje się na wybrzeżach, zwłaszcza przy ujściach rzek i przymorskich jeziorach. Gniazduje w małych koloniach. Jaja W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając zwykle 2 do 5 jaj (zakres 1 do 10). Jaja są kremowe, żółtawe, zielonkawe lub bladooliwkowe o średnich rozmiarach 75 x 47 mm, ciemniejące z czasem. Jaja wysiadywane są przez okres 22 - 28 dni przez samice, podczas gdy samiec strzeże gniazda. Pisklęta są zagniazdownikami, usamodzielniają się po 40 - 50 dniach. Są jaśniejsze od dorosłych, nie mają białych pasów na szyi (obroży), a pióra na przodzie skrzydeł są opatrzone białymi punkcikami. Ojciec opiekuje się młodymi tylko w początkowym okresie po wykluciu, potem opuszcza rodzinę i razem z innymi gąsiorami łączy się w stada i przechodzi całkowite pierzenie, tracąc na 3 tygodnie zdolność do lotu. Samice pierzą się dopiero w połowie sierpnia, kiedy młode mogą już latać. Wtedy też cała rodzina odlatuje na południe.
Pożywienie
Mchy, porosty i trawa, ale zjadają też mięczaki i skorupiaki wodne. Na zimowisku żywią się głównie zosterą morską (Zostera marina).






Bernikla obrożna (Branta bernicla) - duży arktyczny ptak wodny z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku: B. bernicla bernicla - tundra zachodniej Eurazji. Podgatunek o ciemnym brzuchu. Pojawia się w Polsce. bernikla jasnobrzucha B. bernicla hrota - północna Grenlandia i północna Kanada. Podgatunek bledszy niż B. b. bernicla, z jasnoszarym brzuchem. bernikla czarna B. bernicla nigricans - tundra wschodniej Eurazji. Podgatunek o czarnym brzuchu. Branta bernicla orientalis - wybrzeża Pacyfiku. Często włączana w podgatunek B. bernicla nigricans. Zimuje na wybrzeżach Morza Północnego, północnych wybrzeżach Morza Śródziemnego i północnych wybrzeżach Pacyfiku oraz europejskich i północnoamerykańskich wybrzeżach Atlantyku. W przypadku ciężkich zim osobniki pojawiają się na afrykańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego i na Hawajach. W Europie występuje od października do marca. W Polsce zimuje nielicznie, ale regularnie na wybrzeżu Bałtyku.
Cechy gatunku
To najmniejsza i najciemniej ubarwiona gęś, jako jedyna ma czarną głowę. Szyja również czarna z wąskimi, poprzecznymi, białymi prążkami tuż poniżej głowy, tworzącymi obrożę. Boki ciała szare, wierzch ciemnobrunatny, spód od jasnoszarego po czarny (w zależności od podgatunku - łupkowoszary u Branta bernicla bernicla, białoszary u Branta bernicla hrota). Podogonie białe. Nogi i dziób czarne. Nieco większa od kaczki krzyżówki. W porównaniu z berniklą kanadyjską, introdukowaną z Ameryki Północnej do Europy, nie ma białej plamy na podbródku i policzkach i jest dwa razy mniejsza. Bernikla obrożna lata stadami, choć nie formuje kluczy. Usłyszeć można jej gardłowe "rot rot".
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 60 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 115 cm
waga ok. 1,0 - 2,2 kg
Biotop
Tundra na wybrzeżach Morza Arktycznego. Zdarza się jednak, że małe stadka lub pojedyncze osobniki zalatują bardziej w głąb lądu. To gęś, która występuje najdalej na północ. Od początku XX wieku jest coraz rzadziej widywana na zimowiskach w Europie, co niepokoi badaczy.
Kreator stron - łatwe tworzenie stron WWW