Kamusznik zwyczajny (Arenaria interpres) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:
Arenaria interpres interpres - Północna Eurazja (w Europie m.in. południowa Skandynawia i Dania), Grenlandia, Wyspa Ellesmere'a oraz północno-zachodnia Alaska. Zimuje na wybrzeżach zachodniej Europy, Afryki, Azji Południowej, Indonezji, Ameryki Południowej, Australii i wyspach południowego Pacyfiku.
W Polsce nieliczny ptak przelotny, regularnie pojawia się podczas przelotów na wybrzeżu Bałtyku, rzadko zalatuje w głąb lądu. Na początku XX wieku gnieździł się w Środkowej Europie na wybrzeżach Morza Północnego i Bałtyku. Gdy w latach 70. wzrosła populacja skandynawska od strony Danii zasiedlił na nowo Szlezwik-Holsztyn.
Arenaria interpres morinella - północno-wschodnia Alaska i północna Kanada. Zimuje na wybrzeżach od Karoliny Południowej po Patagonię.
Cechy gatunku
Kamusznik to błotny ptak wielkości szpaka. W szacie godowej samiec ma głowę i szyję białą, wierzch głowy pokryty podłużnym czarnym kreskowaniem na białym tle, oczy łączy czarny, poprzeczny pasek, na bokach szyi i głowy podłużne czarne pasy łączące się w czarną plamę na gardle, obejmujące również boki piersi. Środek piersi, brzuch i pokrywy podogonowe białe. Skrzydła w rdzawobrązowe pasy, w podobnym kolorze grzbiet dodatkowo z czarnym pasem. W locie wygląda efektownie - widoczne białe plamy na skrzydłach, biały kuper z podkowiastą czarną plamą i ogon biały z dwoma czarnymi pasami. Krótki, mocny, klinowaty dziób czarny lekko wygięty ku górze, nogi pomarańczowe z czarnymi plamami na stawie skokowym. Samica mniej kontrastowa, o jednolicie ciemnym wierzchu głowy. Jesienią osobniki dorosłe tracą swój rudawy odcień. W szacie spoczynkowej zarówno samiec, samica jak i osobniki młodociane mają wierzch ciała ciemnobrązowy z delikatnym deseniem, podobnego koloru szeroka obroża na szyi i boki piersi. Osobniki młode są jednak nieco jaśniejsze od dorosłych. Środek piersi, brzuch i pokrywy podogonowe oraz podgardle białe. Dziób szary, nogi pomarańczowe.
Usłyszeć można jego ostre, gardłowe, piszczące i gwiżdżące zawołania "tik e tik" lub "khi ki ki ki kiw". Rozpoznanie pojedynczego osobnika jest wprawdzie łatwe, ale utrudnia je zwykle mieszanie się z innymi stadami siewkowców.